Ik was 112 kilo. Ik kon niet naar mezelf kijken in de spiegel.
Huisje boompje beestje. Nu kan ik er van genieten dat was jaren geleden wel anders.
Ik had eigenlijk alles wat ik me kon wensen, maar ik was niet slank en dat was mijn grootste wens.
Ik was 112 kilo. Ik kon niet naar mezelf kijken in de spiegel. Ik vond eigenlijk niets mooi aan mezelf. Ik stond uren in de badkamer om er nog maar een beetje iets van je maken. Haar, make-up en kleding waren voor mijn erg belangrijk. Ik kon heel lang twijfelen over wat ik ‘s morgens aan zou trekken. Het bed lag dan bezaaid met kleding. En als ik dan eindelijk de keuze had gemaakt, kon dat weer helemaal omslaan als ik mezelf dan weer ergens in de spiegel of etalage had gezien. Eenmaal thuis rende ik gelijk naar boven om weer iets anders aan te trekken. Pffffff moe werd ik er van en het koste me zoveel tijd!
Mijn dikke lichaam en mijn oordeel daarop had ook invloed op mijn relatie. Mijn man vond me mooi, maar ik kon het niet geloven dat iemand mij mooi kon vinden. Ik vond het moeilijk om mezelf aan hem te geven. Intimiteit was lastig voor mij, lamp uit en de dekens hoog op getrokken. Hoe kun je nou van dit lijf houden?
Het voornemen om af te vallen zat ook dagelijks in mijn hoofd.
Elke avond zei ik tegen mezelf: “Morgen ga ik echt beginnen mijn eetpatroon aan te passen”. De volgende dag was ik mijn goede voornemens alweer vergeten en zat ik alweer uitgebreid te ontbijten met twee witte boterhammen besmeerd met een dikke laag chocopasta! En zo was het dus altijd morgen en veranderde er dus helemaal niks. Ik kwam geen stap meer vooruit.
Langzaam werd ik steeds dikker. Voor mijn gevoel zag niemand mij nog staan. Ik wilde wel van alles, maar ik durfde niet te gaan staan voor wie ik was. Ik zocht telkens de bevestiging bij anderen om mij goed te voelen. Ik geloofde niet in mijzelf. Ik had altijd een masker op. Voor de buiten wereld was ik altijd de spontane vrolijke Susan, maar hoe ik mij echt voelde wist bijna niemand. Ik had zoveel negatieve stemmen in mijn hoofd die mij dagelijks in de greep hielden. Ik liet mij volledig leiden door deze stemmen. Ik dacht ook echt dat ik dat nooit zou kunnen veranderen.
Nadat onze mooie meiden waren geboren werd ik met mijn eigen onverwerkte pijn geconfronteerd. Ik was als de dood dat mijn kinderen ook zo negatief over zichzelf gingen denken. Dat wilde ik beslist niet. Langzaam kwam bij mij het besef dat ik dit voorbeeld niet wilde doorgeven aan mijn kinderen en dat ik zelf diegene was die iets kon doen aan mijn gedrag.
Stap 1 was voor mij afvallen. Mijn negatieve zelf beeld kwam doordat ik 40 kilo te zwaar was. Als ik maar eens 10 kilo lichter zou zijn dan wordt alles vanzelf beter, dacht ik. Nou niet dus. Ik stelde steeds mijn doel bij. Nog maar eens 10 kilo. Nog niet tevreden. Weer 15 kilo. Ik dacht dat als ik er van de buiten kant goed uit zou zien, dan komt de rest vanzelf. Ik kreeg veel reacties dat ik er goed uitzag, maar ik geloofde het niet. Ik had nog steeds mijn masker op. Dat had dus niets met mijn overgewicht te maken. Ik moest met mijn zelfbeeld aan de slag.
Ik besefte dat ik dit niet alleen kon oplossen. Ik heb hulp gezocht.
Ook al zo’n groot ding voor mij, om hulp vragen. Je moet het toch allemaal wel alleen kunnen, toch?
Toch was mijn wens om te veranderen zo groot dat ik de stap heb durven zetten om hulp te vragen. Ik ben samen met mijn therapeut terug gegaan naar de oorspronkelijke basisverwondingen in mijn leven. Waarom deed ik zoals ik deed?
Wat ben jij groot zeg! Dat heb ik vaak gehoord in mijn leven. Ik ben het gaan associëren met niet voldoen aan de verwachtingen. Niet in het perfecte plaatje passen. Deze stemmen in mijn hoofd kwamen vanaf mijn middelbare school tijd elke dag voorbij. Ook kreeg ik vanaf mijn 14e veel last van acné, wat mijn zelfbeeld niet ten goede kwam. Ik verstopte me uren in de badkamer en was bezig met het camoufleren van al mijn pukkels, net zolang totdat het voor mij perfect was. Ik durfde mijzelf niet te laten zien. Ook op school niet. Ik zat vaak achterin de klas met mijn handen voor mijn gezicht, zodat mijn pukkels niet op zouden vallen. Ik wilde zo graag mee doen met de rest van de klas, maar durfde niet .Ik hoorde er voor mijn gevoel niet bij. Ik voelde me buiten gesloten. Ik schaamde me heel erg voor hoe ik er uit zag. Groot en lelijk. Doordat ik wilde voldoen aan de verwachtingen van anderen, raakte ik mezelf beetje bij beetje kwijt. Ik raakte opgesloten binnen mijzelf. Gevangen tussen steeds dikkere muren!
Mijn Lichaam, het huis waar ik in woonde. Ik zat gevangen tussen vier muren.
Ik schreeuw heel hard, maar ik word niet gehoord en begrepen. De deur zit op slot. De muren moeten mij beschermen voor die harde buiten wereld. Het is mijn veilige vertrouwde omgeving geworden.
Ik wil mijn dikke lichaam heel graag verlaten. Ik moet de sleutel zien te vinden maar geen idee hoe ik dit moet gaan doen.
Ik loopt met mijn hoofd tegen de muur. De eenzaamheid doet pijn en weegt zwaar. Heel zwaar!.
Mijn lichaam met haar dikke muren dat mij nu ik volwassen ben nog steeds moeten beschermen, maar waarvoor? Is die buitenwereld nog steeds diezelfde buitenwereld als toen ik mezelf als 14- jarig meisje had opgesloten?
Het antwoord is ‘nee, waarschijnlijk niet’. Als het antwoord ‘nee’ is, waar moet ik dan nog op wachten?
Ik besef dat niemand mij hier uit komt halen. Ik besef dat die buiten wereld mij niet kan geven wat ik zo hard nodig heb. Ik wil gehoord worden, gezien worden, gewaardeerd worden, erbij horen .
Ik besef dat ik mezelf mag gaan waarderen, ik mag naar mezelf gaan luisteren, ik mag mezelf gaan liefhebben.
Ik mag mezelf langzaam gaan bevrijden uit dit lichaam met haar dikke muren. Ik heb de sleutel gevonden!
Steen voor steen breek ik de dikke muren af. Ik ben 35 kilo afgevallen en kan weer met trots in de spiegel kijken. Ik hoef mezelf niet meer te troosten met eten. Ik heb mijn masker en al mijn negatieve overtuigingen achter mij kunnen laten. Ik heb geleerd dat ik mezelf de liefde kan geven die ik nodig heb.
De vraag van mijn therapeut destijds : “hou je van jezelf”?
Ik keek haar heel ongeloofwaardig en met opgetrokken wenkbrauwen aan. Het antwoord was NEE dat denk ik niet! Ik geloofde er echt niet in dat het ooit anders zou worden.
Het onmogelijke is voor mij toch echt mogelijk geworden! En dit alles komt omdat ik 1 stap heb durven zetten. HULP VRAGEN!
De zware jas van overgewicht hangt nu voor altijd aan de kapstok
Doordat ik het geloof in mezelf heb weten te herstellen, heb ik de stap durven zetten om mijn baan op te zeggen en mijn eigen praktijk Persoonlijk Gelukt op te starten. Nu begeleid en coach ik vrouwen met overgewicht die al vele pogingen hebben ondernomen om af te vallen maar zonder blijvend resultaat en daardoor steeds zwaarder worden, hoe ze blijvend kunnen afvallen zodat ze slanker, tevreden en vol zelfvertrouwen door het leven kunnen gaan.
Ik zie het als een uitdaging om de relatie die deze vrouwen hebben met de weegschaal te veranderen. Dat het persoonlijke geluk niet afhangt van het getal dat je ziet op de weegschaal. De cijfers op de weegschaal zijn maar cijfers, maar worden nog steeds gekoppeld aan of je het wel of niet goed heb gedaan.
Ik geloof dat lichaam en geest onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Ik zie overgewicht als een zware emotionele jas die jouw nog ergens voor moet beschermen. Ik geloof er in dat je nooit en te nimmer door af te vallen je problemen kunt oplossen die niets met je gewicht te maken hebben. Diëten, shakes of pillen het zijn uiteindelijk geen blijvende oplossing tegen de problemen die jij ervaart maar slechts een pleister op een wond.
Als je mij zou kennen dan weet je :
- Dat ik het geweldig vind om gekke stemmetjes en typetjes of dieren geluiden na te doen. Donald Duck is mijn favoriet!
- Dat ik op grote voet leef (maat 44)
- Dat ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde.
- Dat ik van zingen en toneel spelen houd.
- Dat ik als de dood ben op de autobaan en dan in rampscenario’s denk. Ik ben al 10 keer in gedachte met mijn hele gezin tegen de vangrail aan geklapt.
- Dat ik sporten nog steeds niet leuk vind, maar dit nu wel doe omdat ik het nu kan zien als onderhoud voor mijn lichaam.
- Dat ik hou van makkelijk eten, geen ingewikkelde recepten waar ik stad en land voor af moet fietsen.