
Ik was 112 kilo. Ik kon niet naar mezelf kijken in de spiegel.
Huisje boompje beestje. Nu kan ik er van genieten dat was jaren geleden wel anders.
Ik had eigenlijk alles wat ik me kon wensen, maar ik was niet slank en dat was mijn grootste wens.
Ik was 112 kilo. Ik kon niet naar mezelf kijken in de spiegel. Ik vond eigenlijk niets mooi aan mezelf. Ik stond uren in de badkamer om er nog maar een beetje iets van je maken. Haar, make-up en kleding waren voor mijn erg belangrijk. Ik kon heel lang twijfelen over wat ik ‘s morgens aan zou trekken. Het bed lag dan bezaaid met kleding. En als ik dan eindelijk de keuze had gemaakt, kon dat weer helemaal omslaan als ik mezelf dan weer ergens in de spiegel of etalage had gezien. Eenmaal thuis rende ik gelijk naar boven om weer iets anders aan te trekken. Pffffff moe werd ik er van en het koste me zoveel tijd!
Mijn dikke lichaam en mijn oordeel daarop had ook invloed op mijn relatie. Mijn man vond me mooi, maar ik kon het niet geloven dat iemand mij mooi kon vinden. Ik vond het moeilijk om mezelf aan hem te geven. Intimiteit was lastig voor mij, lamp uit en de dekens hoog op getrokken. Hoe kun je nou van dit lijf houden?
Ik besefte dat ik dit niet alleen kon oplossen. Ik heb hulp gezocht.
Ook al zo’n groot ding voor mij, om hulp vragen. Je moet het toch allemaal wel alleen kunnen, toch?
Toch was mijn wens om te veranderen zo groot dat ik de stap heb durven zetten om hulp te vragen. Ik ben samen met mijn therapeut terug gegaan naar de oorspronkelijke basisverwondingen in mijn leven. Waarom deed ik zoals ik deed?
Wat ben jij groot zeg! Dat heb ik vaak gehoord in mijn leven. Ik ben het gaan associëren met niet voldoen aan de verwachtingen. Niet in het perfecte plaatje passen. Deze stemmen in mijn hoofd kwamen vanaf mijn middelbare school tijd elke dag voorbij. Ook kreeg ik vanaf mijn 14e veel last van acné, wat mijn zelfbeeld niet ten goede kwam. Ik verstopte me uren in de badkamer en was bezig met het camoufleren van al mijn pukkels, net zolang totdat het voor mij perfect was. Ik durfde mijzelf niet te laten zien. Ook op school niet. Ik zat vaak achterin de klas met mijn handen voor mijn gezicht, zodat mijn pukkels niet op zouden vallen. Ik wilde zo graag mee doen met de rest van de klas, maar durfde niet .Ik hoorde er voor mijn gevoel niet bij. Ik voelde me buiten gesloten. Ik schaamde me heel erg voor hoe ik er uit zag. Groot en lelijk. Doordat ik wilde voldoen aan de verwachtingen van anderen, raakte ik mezelf beetje bij beetje kwijt. Ik raakte opgesloten binnen mijzelf. Gevangen tussen steeds dikkere muren!
Mijn Lichaam, het huis waar ik in woonde. Ik zat gevangen tussen vier muren.
Ik schreeuw heel hard, maar ik word niet gehoord en begrepen. De deur zit op slot. De muren moeten mij beschermen voor die harde buiten wereld. Het is mijn veilige vertrouwde omgeving geworden.
Ik wil mijn dikke lichaam heel graag verlaten. Ik moet de sleutel zien te vinden maar geen idee hoe ik dit moet gaan doen.
Ik loopt met mijn hoofd tegen de muur. De eenzaamheid doet pijn en weegt zwaar. Heel zwaar!.
Mijn lichaam met haar dikke muren dat mij nu ik volwassen ben nog steeds moeten beschermen, maar waarvoor? Is die buitenwereld nog steeds diezelfde buitenwereld als toen ik mezelf als 14- jarig meisje had opgesloten?
Het antwoord is ‘nee, waarschijnlijk niet’. Als het antwoord ‘nee’ is, waar moet ik dan nog op wachten?
Ik besef dat niemand mij hier uit komt halen. Ik besef dat die buiten wereld mij niet kan geven wat ik zo hard nodig heb. Ik wil gehoord worden, gezien worden, gewaardeerd worden, erbij horen .
Ik besef dat ik mezelf mag gaan waarderen, ik mag naar mezelf gaan luisteren, ik mag mezelf gaan liefhebben.
Ik mag mezelf langzaam gaan bevrijden uit dit lichaam met haar dikke muren. Ik heb de sleutel gevonden!
Steen voor steen breek ik de dikke muren af. Ik ben 35 kilo afgevallen en kan weer met trots in de spiegel kijken. Ik hoef mezelf niet meer te troosten met eten. Ik heb mijn masker en al mijn negatieve overtuigingen achter mij kunnen laten. Ik heb geleerd dat ik mezelf de liefde kan geven die ik nodig heb.
De vraag van mijn therapeut destijds : “hou je van jezelf”?
Ik keek haar heel ongeloofwaardig en met opgetrokken wenkbrauwen aan. Het antwoord was NEE dat denk ik niet! Ik geloofde er echt niet in dat het ooit anders zou worden.
Het onmogelijke is voor mij toch echt mogelijk geworden! En dit alles komt omdat ik 1 stap heb durven zetten. HULP VRAGEN!