Ik was 112 kilo. Ik kon niet naar mezelf kijken in de spiegel.
Huisje boompje beestje. Nu kan ik er van genieten dat was jaren geleden wel anders.
Ik had eigenlijk alles wat ik me kon wensen, maar ik was niet slank en dat was mijn grootste wens.
Ik was 112 kilo. Ik kon niet naar mezelf kijken in de spiegel. Ik vond eigenlijk niets mooi aan mezelf. Ik stond uren in de badkamer om er nog maar een beetje iets van je maken. Haar, make-up en kleding waren voor mijn erg belangrijk. Ik kon heel lang twijfelen over wat ik ‘s morgens aan zou trekken. Het bed lag dan bezaaid met kleding. En als ik dan eindelijk de keuze had gemaakt, kon dat weer helemaal omslaan als ik mezelf dan weer ergens in de spiegel of etalage had gezien. Eenmaal thuis rende ik gelijk naar boven om weer iets anders aan te trekken. Pffffff moe werd ik er van en het koste me zoveel tijd!
Mijn lichaam en mijn oordeel daarop had ook invloed op mijn relatie. Mijn man vond me mooi, maar ik kon het niet geloven dat iemand mij mooi kon vinden. Ik vond het moeilijk om mezelf aan hem te geven. Intimiteit was lastig voor mij, lamp uit en de dekens hoog op getrokken. Hoe kun je nou van dit lijf houden?
Ik besefte dat ik dit niet alleen kon oplossen. Ik heb hulp gezocht.
Ook al zo’n groot ding voor mij, om hulp vragen. Je moet het toch allemaal wel alleen kunnen, toch?
Toch was mijn wens om te veranderen zo groot dat ik de stap heb durven zetten om hulp te vragen. Ik ben samen met mijn therapeut terug gegaan naar de oorspronkelijke basisverwondingen in mijn leven. Waarom deed ik zoals ik deed?
Wat ben jij groot zeg! Dat heb ik vaak gehoord in mijn leven. Ik ben het gaan associëren met niet voldoen aan de verwachtingen. Niet in het perfecte plaatje passen. Deze gedachten in mijn hoofd kwamen vanaf mijn middelbare school tijd elke dag voorbij. Ook kreeg ik vanaf mijn 14e veel last van acné, wat mijn zelfbeeld niet ten goede kwam. Ik verstopte me uren in de badkamer en was bezig met het camoufleren van al mijn pukkels, net zolang totdat het voor mij perfect was. Ik durfde mijzelf niet te laten zien. Ook op school niet. Ik zat vaak achterin de klas met mijn handen voor mijn gezicht, zodat mijn pukkels niet op zouden vallen. Ik wilde zo graag mee doen met de rest van de klas, maar durfde niet .Ik hoorde er voor mijn gevoel niet bij. Ik voelde me buiten gesloten. Ik schaamde me heel erg voor hoe ik er uit zag. Doordat ik wilde voldoen aan de verwachtingen van anderen, raakte ik mezelf beetje bij beetje kwijt. Ik raakte opgesloten binnen mijzelf.
Na een lange ontdekkingsreis kwam ik er achter dat gezond eten en afvallen niets met wilskracht en discipline te maken hadden.
Mijn aandacht was volledig naar buiten gericht. Buiten mezelf dacht ik de antwoorden en oplossingen te vinden. Dit deed ik ook met mijn voeding, ik volgde talloze diëten waarvan een ander had “bedacht’ dat ze gezond voor me zouden zijn. Met elke nieuwe afvalpoging keurde ik mijzelf af en raakte ik verder verwijderd van mijn innerlijke wijsheid.
Mijn weg was naar binnen i.p.v. naar buiten. Ik zag in dat ik van binnen eerst moest groeien en daardoor volgde mijn eetpatroon vanzelf. Ik verdoofde mijn pijn met eten omdat ik een deel van de realiteit niet onder ogen wilde zien. Ik was geneigd mijn onvrede weg te eten, en ja dan is het ontzettend lastig om tegelijkertijd ook af te willen vallen.
Door mezelf van binnenuit te ontwikkelen en te voeden groeide ik in mijn zelfvertrouwen. De dingen die mij vroeger verdrietig, boos of geïrriteerd maakten raakte mij niet meer. Ik ben er overheen gegroeid. Mijn hele leven is nu leuker en letterlijk en figuurlijk lichter geworden. Zelf heb ik geleerd dat meer zelfliefde leidt tot een gezonder eetpatroon, en niet andersom. Daardoor heb ik langzaam 35 kilo achter me kunnen laten.
Als je goed in je vel zit dan hoef je minder pijn te onderdrukken. Dan voel je je waardevol zoals je bent, en doe je er alles aan om goed voor jezelf te zorgen. Omdat je weet dat je het beste verdient.